شبیه‌سازی راهکاری برای ارتقای آموزش بالینی

مقدمه: پیشرفت در آموزش پرستاری و پزشکی باعث شده است که روش‌های سنتی آموزش به روش‌های پیشرفته برای تمرین مراقبت‌های بالینی در یک محیط ایمن تبدیل شود. شبیه‌سازی یک روش تدریس منحصر به فرد برای یادگیری و ارزیابی است. با توجه به این که در کارآموزی‌های رشته‌های پزشکی و پیراپزشکی محدود بودن تسهیلات و فضاهای بالینی و یا کوتاهی زمان اقامت بیمار در بیمارستان می‌تواند برروی فرصت‌های یادگیری دانشجویان در زمینه مراقبت از بیمار تأثیر گذارد و فرصت‌های یادگیری کمتری برای دانشجویان فراهم شود به نظر می‌رسد فراهم آوردن محیطی شبیه‌سازی شده مثل بالین، بهترین راه برای آموزش بهتر و در نتیجه پیشگیری از خطاهای پزشکی و کنترل هر گونه آسیب به بیمار باشد. هدف از انجام این پژوهش مروری بر روش تدریس شبیه‌سازی در آموزش بالینی می‌باشد. روش: این مقاله، مطالعه مروری از نوع سنتی است که پژوهشگران در سال 1391-1390 با بررسی مجلات الکترونیکی Proquest و Elsevier تمام مقالات راجع به شبیه‌سازی از سال 2000 تا 2011 را جمع‌آوری کرده و سپس از بین مطالعات مرتبط، مواردی که دارای اهداف، متد، روش کار، حجم نمونه، آنالیز و نتیجه‌گیری مشخص بودند، انتخاب کردند که از این میان 3 مطالعه کیفی، 11 مورد کمی، 5 مورد کیفی- کمی می‌باشند. یافته‌ها: اگرچه شبیه‌سازی سطوح مختلف دارد اما شواهد نشان می‌دهد کارایی و تأثیرگذاری آن، در مقایسه با آموزش سنتی و روش‌های مبتنی بر سخنرانی بیشتر است. شبیه‌سازی ابزاری مهم در آموزش بالینی با اثرات سودمند برای اساتید، دانشجویان و بیماران می‌باشد. نتیجه‌گیری: در دهه گذشته شبیه‌سازی یک استراتژی کلیدی آموزشی برای پرورش مهارت‌های بالینی در رشته‌های مختلف شده است. سیاستگزاران، اساتید و بنیانگذاران، بر نیاز به پرورش مهارت‌های بالینی قبل از ورود به بالین، به منظور افزایش امنیت بیمار و کاهش فشار بر محیط‌های بالینی تأکید می‌کنند.